Een zondag in maart, deel II

Na het bezoek aan de Schone Slaapster (die nog steeds sliep trouwens) zijn we verder gereden naar Handgemarkt, in C-mine in Genk.
Altijd fijn om de creativiteit op te snuiven die daar rondzweeft.
En, wat was de oogst?
Een paar kraanvogeloorbellen in een kleur die ik nog niét had. Want ik ben namelijk helemaal fan.
Zo een paar oorbellen in je oren, wel, dat geeft 'sjwoeng' aan je dag.
Meer van dat moois kan je hier vinden.
De kraanvogeltjes zijn minuscuul en dus met veel geduld gevouwen ; het zilverkleurig knopje dat je ziet, is het knopje van de oorbel.
Daarom geef ik ze weer in macro-formaat. Om ze extra goed te kunnen bekijken.

Bij San San vond ik deze ring de mooiste: BINGO!

                                     

Deze potjes confituur staan nu in onze kast. Ze zijn al allemaal open en uitgetest: overheerlijk!
Zo grappig om ze langs mekaar te zien staan als je 's morgens de koelkast opentrekt.

Dit is mijn favoriete potje (tot nu toe):

 

En van bovenuit ziet zo'n potje er heel leuk uit :)

Een zondag in maart

Vanmorgen een plekje aan manlief laten zien dat ik vorige week met R ontdekt had.
Wat een licht! Zo mooi, dat je er stil van werd.
Dus terug gegaan, want mooie dingen, die deel je graag.
Het was alsof we de Schone Slaapster gingen wekken...
En rondom zag het er ook uit alsof het 100 jaar geleden was dat er iemand op bezoek kwam.
... even piepen dus...

Portret

Hier gaf ik aan dat ik 'portret' wil oefenen.
Een portret van iemand maken met behulp van een camera, is voor mij ook 'de binnenkant' laten zien.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, je hebt namelijk het vertrouwen nodig van hem of haar die
aan de andere kant van de lens staat.
Je kan zoveel foto's van iemand maken als je maar wil, je ziet het en voelt het snel of het gewoon een foto is, of een portret.
Er is een moment dat je voelt dat je iemand 'helemaal' klikt met dat knopje. En die klik wil ik maken.
Letterlijk en figuurlijk.
Zoals ik hier al zei; als ode aan hen die mijn pad kruisen.
Mijn goede voornemen voor 2014 (en hopelijk nog lang daarna).

Jullie zien hier het portret van een kleine jongen.
Vorig jaar heb ik de 'slappe lach' met hem gehad, minutenlang. Een 'geval van situatiehumor'.
Het is een moment dat ik koester, ook omdat het zo uniek is. Ik heb nog nooit zo hard samen gelachen met iemand die 40 jaar jonger is dan mij.
Vorige woensdag waren we op uitstap met een hele bende kinderen en ondanks dat ik rondliep met mijn fototoestel, voelden ze zich op hun gemak.
Toen T heel aandachtig aan het kijken was, was er ook 'de klik'.
Hoera :)

Kleurrijke mensen

Soms kom je op je weg kleur-rijke mensen tegen en dat is verfrissend.
Gisteren was ik op bezoek bij zo iemand, en ik mocht 'n kijkje nemen in haar atelier.
Een schildersatelier, waar haar doeken aan het drogen zijn voor de komende tentoonstelling.
Die is binnenkort in Oostende. Als de uitnodiging klaar is, laat ik jullie meer weten.
Nu kan je even meekijken in haar schildersatelier via mijn camera... wel jammer dat de foto's zonder geur zijn, want dat maakt zo een indruk helemaal af natuurlijk. ;)

Workshop: 'Papier & porselein'

Laat die maandag(en) maar komen, olé!
Zeker als er die dag een workshop op het agenda staat.
Gisteren vriendelijk kennis gemaakt met Papier & Porselein, oftewel papierporselein.
De workshop ging door bij 'Artmind' thuis.

Een warme welkom van Mitsy, 'n klaar en heldere uitleg bij een tasje koffie & zelfgebakken koekjes, en we gingen van start.

Je kan namelijk van alles doen met deze materie! We hebben de hele dag van alles uitgeprobeerd, tips opgevolgd... en als er iets mislukt dan kan je 't boeltje gewoon weer kneden en opnieuw beginnen.
En dat hebben we dan ook maar gedaan, onder het deskundige oog van onze gastvrouw.



Ik was even van de wereld, Mitsy had een lekkere lunch voorzien dus we konden ons voor de volle 100% concentreren op onze creaties-in-spe. Wat een zaligheid.

Zo leerden we oa ook dat je een kleurtje kan geven aan die zachte pasta, dat allerhande structuren te pas kunnen komen én dat de tijd vleugels-met-turbo-injectie krijgen kan.

Want ineens is het voorbij, die dag.
Wat de dag eens zo mooi kleurde, was het aangename gezelschap. Samen genieten aan de tafel, met de handen aan het rollen en het kneden en eens mogen 'piepen' bij mekaar. Want leren, dat doe je van iedereen.
Op naar de volgende, en die beloofd een 'malle' maandag te worden.
Eéntje om te plukken ;)

Hoedje af

Een tijdje geleden trok ik mijn paar stoute schoenen aan.
Niet dat ik dat vaak doe, maar toch komen ze af en toe goed van pas.
Ik stuurde namelijk een mailtje naar Jo Chapeau, die ik al een tijdje 'volgde' op haar blog, met de boodschap dat ik haar hoedjes echt zeer mooi vond.
Hoedjes en ik, dat gaat goed samen, dus gooide ik een visje uit of ze een ruil, maw een 'swap' zag zitten.
(Nu... tussen ons gezegd, toen ik de eerste keer het woord 'swap' hoorde, klonk dat nogal bedenkelijk in mijn oren. Maar nu er ondertussen een hoedje over zit, - over die oren niewaar- zal me dat worst wezen. En dat als veggie-fan, zeg nu zelf.)

Het was een mailverkeer dat een 'lippenkrullend' effect had, en dat weet ik zeer te waarderen.
Met name het hilarische moment dat ik haar mails met vragen -een heleboel maar o zo leuk- op een bepaald ogenblik met een lintmeter om mijn hoofd én uitgestreken gezicht zo goed mogelijk aan het beantwoorden was. Je hebt zo van die momenten dat je dan ineens jezelf ziet zitten, en geloof me,
wat doet het goed als je dan hardop lachen kan.
Van het één kwam het ander en huppetee, daar gingen onze pakjes op de post.
In een kartonnen doosje kwam MIJN HOEDJE aan!


Helemaal blij was ik. Het paste als gegoten.
Het verslag van JO kan je op haar BLOG vinden.
En als je iemand vrolijk rond ziet huppelen onder dit hoedje -ook al is het behoorlijk warm voor de tijd van het jaar- mag je er zeker van zijn: dat ben ik!
Chapeau dus en hoedje af. (Hoewel ik het mijne liever opzet.)
Nog eens een dikke dankjewel JO!

Tulpjes

Gisterenavond de gebeurtenissen van de voorbije week aan 't overlopen, aan de keukentafel.
Dat kan een hele boterham zijn in iemands mensenleven, één week.
Van zoveel schoons en lief, tot treurig, tragisch en pijnlijk.
'C'est la vie, zeggen ze dan. De ene keer troostend, de andere keer jubelend. Het kan namelijk allebei.

Op een bepaald ogenblik viel mijn oog op tulpjes in een vaas, die erg hun best aan het doen waren om er nog goed uit te zien.
Door de lichtinval viel de fijne, zijdeachtige structuur van de bloemblaadjes op.
De camera lag nog op tafel, dus de foto was snel gemaakt.
Nu ik het resultaat zie, zegt deze foto me veel over de afgelopen week:
het is al lente geworden en de tijd staat niet stil.
Maar hoe pril ook, soms moet er nu al afscheid genomen worden.

Ik wens jullie een zonnige zondag. Geniet ervan!