Käthe Kollwitz

Emotie

Naar aanleiding van haar bezoek aan Berlijn, bracht een lieve collega op vraag van mij de catalogus 'Hommage aan Käthe Kollwitz' mee.
Deze kunstenares is mijn 'straffe madame' sinds mijn studententijd.
Na het bezoek aan een tentoonstelling van haar werk -met het atelier grafiek waar ik toen student was-
was ik van mijn sokken geblazen. En hoe.
Ook in Keulen is er een museum waar je haar werk kan gaan bezichtigen, met een grafische collectie om u tegen te zeggen. Hier loop je niet 'eventjes' door. En na afloop ga je geen koffie met pannekoekjes eten. De indruk die haar werk achterlaat, laat je met een andere honger achter.

Over haar oeuvre valt veel te zeggen maar tegelijkertijd is dat niet nodig.
Ik ken niemand die op zo 'n krachtige manier 'EMOTIE' beeldend uit kan drukken.
Ze was een vrouw van haar tijd. Een mens. Een moeder.
Waardoor de emotie herkenbaar wordt voor allen die over 'empathisch vermogen' kunnen beschikken.

Deze dagen komt het nieuws over de Filipijnen sijpelend 'binnen'.
(Ondanks de technische wonderen die we vandaag kennen om te communiceren over de hele wereld, is het mogelijk dat alle communicatie te midden van de verwoestende chaos even stopt.)
STOPT.
Stel je dat eens voor.
Net als je alle hulp van de wereld kan gebruiken.

Ik heb me ooit afgevraagd hoe Käthe Kollwitz haar werk er uit zou zien, als ze vandaag zou leven.
Het antwoord lijkt me nu bijna vanzelfsprekend: uiteindelijk verandert er weinig doorheen de tijd...
als mensen dat verliezen wat hen het meest dierbaar is, vallen natuurrampen, oorlog, moord, onrecht... allen onder eenzelfde noemer: waar hun oorzaken ook liggen, hun gevolgen blijken tragisch gelijk.
Waardoor Käthe Kollwitz haar werk tijdloos blijkt te zijn.
Helaas.

Uit de catalogus 'Hommage an Käthe Kollwitz', uitgegeven door Martin Fritsch. E.A. Seemann :

'De moeders' 1921

' De weduwe' 1921

'Moeders' 1919

' Afscheid' 1909